Dag... Ach, ik ben de tel verloren
Er is bijna een hele week om en ik ben mijn dagboek helemaal vergeten! Maar is dat stiekem geen goed teken? Jawel hoor, elke dag beleven wij hier nieuwe avonturen.
Elke dag staan we braaf om twintig na zes op om rond zeven uur op onze fiets te springen op weg naar school. Daar hebben we onze handen vol tot half één ’s middags (de school is dan uit). Ik ken de vijf mentoren Nederlands ondertussen al goed, en af en toe word ik behandeld als een volwaardige leerkracht. Dan zit ik twee minuten in de lerarenkamer, en dan hoor ik al: “Juf Eleen, mevrouw Stolk is ziek, neem jij vandaag even haar lessen over?” Of: “Juf Eleen, ik heb geen zin om les te geven, neem jij de les even over?” Vier lessen uit je mouw schudden zonder lesmateriaal of handboek? Daar kreeg ik in het begin wel even de kriebels van! Maar ondertussen lukt het me: de truc? Mee onthaasten met de Surinaamse leerkrachten en leerlingen. Één stukje theorie behandelen en zes zinnen ontleden op een lesuur is veel. Zo gaat dat hier nu eenmaal… Ik houd mijn hart vast voor het moment dat ik me weer moet integreren in het Belgische ritme!
Dinsdag ontdekte Steffen dat onze school gesloten blijft als het regent: Steffen vertrok ’s ochtend met de taxi naar school (door een rivier, er lag een halve meter regenwater in de straat). Toen hij daar aankwam, werd hij teruggestuurd, want de school was ondergelopen!
Diezelfde dinsdag had ik toevallig iets anders te doen. Ik fietste door de halve meter regen (wat een ervaring) naar het cultureel centrum voor een workshop Nederlands. Gelukkig dat ik er geraakt ben, want het werd een leerrijke middag: de minister van onderwijs was er, een lid van de Nederlandse Taalunie, een lector Nederlands uit Nederland, een lector Nederlands van de Katholieke Hogeschool Limburg. Er werd gediscussieerd over spellingkwesties, de rol van het vak Nederlands, taalveranderingen… Er ontstond een heftig debat tussen taalfreaks uit België, Nederland en Suriname. Daarnaast ontmoette ik die middag Anneke, Christine, Leen en Marijke: stagiaires Nederlands uit Gent en Nijmegen.
Donderdagavond fietste ik voor het eerst naar de academie voor beeldende kunsten van Paramaribo. Ik werd rondgeleid in het gebouw, maakte kennis met de studenten en alle leerkrachten. Ik werd toegelaten om veertien uur les te volgen tijdens de week: conceptueel denken, kunstgeschiedenis, tekenen, acrylverf, vrije vorming… Ik mag de voltijdse bacheloropleiding beeldende kunsten volgen voor de komende maanden! Ik kon wel een vreugdedansje maken toen ik rond half negen de academie verliet.
Donderdagavond was het Valentijn. In Suriname wordt dat uitbundig gevierd: overal worden roosjes verkocht, knuffeltjes, bellenblaasjes in de vorm van hartjes… Zelfs op school worden spulletjes verkocht en gaan de leerkrachten (nog) lakser over hun leerstof vanwege deze speciale dag. En je zou eens moeten horen hoe grappig Surinamers ‘Valentine’ uitspreken: het klinkt als ‘Fellentaain’. Mensen vieren en feesten overal met muziek, lekker eten en gezelligheid. Vandaar dat mijn feestgevoel werd aangewakkerd en rond tien uur een taxi belde voor zes personen. Jammergenoeg liet de taxi 1.5 uur op zich wachten, en mijn liefste huisgenoten zonken in de zetel weg met een glaasje rum. Dus vertrok ik uiteindelijk in mijn eentje naar Anneke en Christien, om Valentijn te vieren in ’t Vat.
Hieronder zie je nog hoe de meisjes van lager onderwijs Joren samen met Joren heerlijke kouseband en bakabama’s gemaakt hebben, hoe er tegelijkertijd gewerkt en genoten wordt op het terras van ons huisje, welke gevaarlijke stunten onze buurmannen uithalen als ze hun huis willen verven, en hoe we samen met Shera en Jan op zoek gingen naar een Surinaamse monopolie voor Steffen.
