Dagen vol frustratie, plezier en grote ogen
Vier dagen passeerden als een sneltrein. Ik beleefde ze al improviserend, met grote ogen en met veel plezier.
Op school gaat het zoals het hoort te gaan in Suriname: leerlingen hangen rond omdat hun leerkracht weer eens verdwenen is, ik bereid lessen voor die ik uiteindelijk niet moet geven en geef lessen die ik niet voorbereid heb. Dan hoor ik: “Juf Eleen, ik heb zin om te gaan eten nu, neem jij het volgende uur voor me over?” Wat kan ik anders doen dan braaf knikken, oefeningen improviseren en heel hard steunen op mijn geheugenkennis?
Soms vind ik het jammer dat alles zo ongestructureerd loopt, want het heeft een groot effect op de motivatie van de leerlingen. Woensdag gaf ik een les die ik wel had voorbereid: ik had teksten verzameld die waren afgestemd op de leefwereld van de leerlingen, en liet hen zelfstandig onderzoeken hoe ze een mooie samenvatting van die tekst moesten maken. Ik vroeg hen naar het nut van samenvattingen door o.a. te vragen naar het beroep dat ze graag zouden willen doen. Plots was de deze onhandelbare klas muisstil, verdiept in de teksten en volledig geconcentreerd. Toen ik op het einde van de les voorstelde om de tekst mee te nemen en de samenvatting af te maken als huiswerk, knikten de leerlingen ijverig. Ik leerde uit die les dat hoe meer moeite je in leerlingen steekt, hoe meer moeite je terugkrijgt- om deze les voor te bereiden had ik jammergenoeg wel een gezellig etentje met Jan en Shera laten liggen. Omgekeerd, vandaag beleefde ik de ergste les van mijn leven. Ik moest tijdens een invalles oefeningen op het bord schrijven over ‘ou en au’ en ‘ei en ij’. Leerlingen liepen rond, schreeuwden, gooiden hun pennenzakken naar buiten… het hield niet op.
Ook in de lerarenkamer gaat het er los aan toe: vrouwelijke leerkrachten giechelen, praten over mannen of tonen verbaasd een jojo met de vraag wat je ermee moet doen.
Ondertussen heb ik ook mijn eerste lessen aan de bacheloropleiding voor beeldende kunsten gevolgd. Net als op school, verloopt het leven daar ‘op zijn Surinaams’. Studenten lopen het gebouw in en uit wanneer ze willen. De les duurt eigenlijk van half zes tot half negen, maar half acht tot half tien is ook goed.
Ik voel me daar op de academie wel een vreemde eend. Vooral naast Raymille, een bijzondere, getalenteerde student die wel elke les de lessen volgt. Mijn op het blad gekliederde avatarmeisje stak fel af tussen de perfecte, fotorealistische en verfijnde landschappen, bloemen en dieren van Remiel. Zelf beseft hij niet dat hij zo goed kan schilderen: als je er iets van zegt kan hij alleen maar verlegen giechelen.
De voorbije lessen praatte ik vooral veel met de leerkrachten. We spraken af dat ze mij in de volgende twee maanden academisch zullen opleiden, en niet expressief -creatief zoals in de lessen P.O.
Ook in het IOL volgde ik avondles. Onze vaklector vakdidactiek zit vol vuur, en ik heb ook een aantal keren plat gelegen van het lachen dankzij haar gevatte opmerkingen. Op de foto zie je de dames die me in de groep namen toen we een folder moesten knutselen.
En tussenin als die dingen nemen Steffen, Joren, Sofie en ik het leven zoals het komt. Als onze fiets kapot gaat, proppen we die in een taxi. Als het regent loopt de straat onder en kunnen we even nergens heen. Als onze kleren en lakens vuil zijn, rekenen we een paar uur uit om handwas te doen. Als we een kokosnoot willen eten kost het ons evenveel calorieën om die open te maken als je opneemt wanneer je hem eindelijk kan opsmullen. En als de kusgeluidjes, obscene gebaren en vuile praat van mannen op straat me teveel worden, doe ik eens een lange klaagbede aan mama en papa op skype.
Hoe dan ook, één ding weet ik zeker: zonder mijn lieve huisgenoten die lachen, koken, verzorgen en troosten, de lieve woorden via skype en de ontroerende berichtjes via facebook, had ik het hier niet half zo leuk gevonden.
