Feestjes, dolfijnen en een doffe klap in de echte wereld
‘Back to reality’ noemde Sofie de klap die we kregen na ons overheerlijke weekend. De eerste drie dagen is het nazinderen van die klap nog niet gestopt. Vanmorgen, bijvoorbeeld, kwam ik op school aan en moest ik plots zes lesuren voor de klas staan! Één van mijn lectoren had weer eens zin in een dagje vakantie. Dat pikte even, want ik had hooguit vijf uur geslapen ’s nachts. Gelukkig verliep alles vlot. Op deze foto’s zie je de schatjes van de derde klas. Ik had de middag daarvoor net een Trivial Pursuit afgemaakt om spellingsregels in te oefenen.
Vier van de andere lesuren verliepen eveneens vlot. Jammer genoeg ging één lesuur volledig de mist in. Dat gebeurt hier soms: af en toe is een klas echt niet te houden. Ongelooflijk wat er dan gebeurt met de leerlingen, alsof ze even in een bepaalde duivelachtige trance zijn: ze zingen,klappen, slagen elkaar, lopen uit de klas, schuiven met stoelen en banken, hangen aan elkaar, eten, drinken, roepen, lachen als heksen… Deze keer was het een vierde klas met 25 leerlingen. De jongens en meisjes die daar zitten, zijn rond de twintig. Het is heel moeilijk om een dolgedraaide groep leerlingen stil te krijgen waarvan de helft met kop en schouders boven je uit steekt.
Gisteren gaf ik mijn eerste proefles. Die verliep stressloos: mijn hart ging geen klopje sneller bij de start van het lesuur. De leerlingen waren engeltjes, mijn lector noemde me vlot en helder, bovendien was zij zelf ongelooflijk relaxed. Wat een entree heeft ze gemaakt! Ze heeft al mijn mentors van Nederlands een dikke knuffel gegeven. Tijdens het uurtje voor de start van mijn les vroeg ze me foto’s te trekken voor op facebook van haar en de dames van Nederlands. Blijkbaar was het ooit een hecht vriendinnengroepje.
Zoals ik al zei bleef de klap na het weekend lang napijnen. Dat is te wijten aan het feit dat we een echt snoepweekendje achter de rug hebben, eentje om de vingers bij af te likken bij elke herinnering eraan.
Het begon al op vrijdagnamiddag, na de schooluren. Toen zijn we gaan zwemmen in een openluchtzwembad dat slechts een paar straten van ons huisje vandaan ligt. Na alle plonsen in de Surinamerivier en de binnenlandse kreekjes, was ik al vergeten hoe een chloorbad zonder stukjes oerwoud erin voelt, een bad waar je naar je voeten kan kijken en zeker weet dat er geen piranha een oogje heeft op je. Na een verkoelende zwempartij volgde een supergezellige houseparty met een hele groep andere stagiaires en vrijwilligers die we hier leerden kennen.
Zaterdag namen we eindelijk een kijkje op de centrale markt van Paramaribo. Het was een woelige belevenis die nog lang in mijn zintuigen zal blijven hangen, al mijn zintuigen: het geluid van kippen, vis-verse-visverkopers, honderden mensen, gesjouwde karren, de geur van verse vissen en vissen die al te lang in de zon lagen, van overrijpe mango’s en bananen die eruit zagen om meteen op te peuzelen, van duizenden kruiden en specerijen, de kleuren en wemelende kinderen, de drukte van de marktkramers en hun verkooptrucjes… het was een beetje als een H&M binnengaan: veel te veel kleuren en geuren en geluiden tegelijk te verwerken krijgen. Maar dit was een leuke H&M, met een potpourri van geuren, geluiden en gevoelens die ik misschien nooit meer te verteren krijg.
Na deze drukke belevenis volgde opnieuw een duik in dat openluchtzwembad zonder stukjes oerwoud. Dat was gewoon even nodig. Aan het zwembad kwamen we een gigantische groep stagiaires en vrijwilligers tegen die we ooit eerder ontmoetten hier in Suriname. Per ongeluk hebben we ze allemaal tegelijk uitgenodigd voor een zelfgemaakte hamburger in ons huisje. Het resultaat zie je hier beneden. Opnieuw een huisparty dan maar.
Zondagochtend stonden we rond zes uur al weer klaar voor een nieuw feestje: Joren werd die dag 21 jaar. Sofie had met haar superorganisatietalent gezorgd voor een verrassingsontbijt in het thema van spongebob: inclusief spongebobbekertjes, spongebobmuziek, spongebobservetten, spongebobhoedjes, spongebobinpakmateriaal en noem maar op. Ik ga nooit meer vergeten hoe Joren met een brede glimlach en een spongebobhoedje op zijn hoofd zijn cadeau opende: o.a. een spongebobbrooddoos.
Na het verjaardagontbijt reden we met een veel te dure taxi naar Leonsberg. Ik keek even heel hard op naar de assertiviteit van Jan. Die met een zelfzekere houding en een strakke blik toch de prijs nog een beetje omlaag kreeg. Op Leonsberg stond voor ons een feestbootje gereed dat ons naar het brakke water in de monding van de Commewijnerivier en de Atlantische Oceaan bracht. Het was een heerlijke ervaring: volop genieten in de zon, met je voeten in het water hangen op de punt van de boot, rode ibissen spotten en dolfijnen op een tweetal meter afstand voorbij zien springen. We maakten kennis met een heel leuk dier: de moddervis, slijkvis of vieroogvis. Deze lange visjes houden ervan om in het slijk te spartelen langs de kant van de rivier en uiteindelijk terug in het water te belanden, dan weer op de kant te spartelen enz.
Op een gegeven moment strandde ons bootje op de zoveelste magische plek van deze reis: een zonovergoten visserseilandje. Klein, zo licht alsof was het een podium in de zee met een ultrasterke spot erop. Hieronder zie je o.a. hoe Jan in de modder zakt. Op dat moment kon ik alleen maar neergaan van het lachen en nog net een foto trekken. In plaats van hem te helpen… Verder zie je Shera de zeekoningin en een Titanicmove van Steffen, ook de feestsfeer in het partybootje is vereeuwigd.
De dag was na onze ontmoeting met de dolfijnen nog lang niet voorbij: er volgde een rondleiding op de voormalige slavenplantage ‘Rust en Vrede’, een overheerlijke Javaanse maaltijd met allerlei nieuwe smaakjes die op een gouden lepeltje in de hemel thuishoorden, een rondleiding op Nieuw-Amsterdam en een gezellige avond thuis.
Ook al bleef de realityklap lang nazingen in ons hoofd, toch hebben we al een leuke schoolweek achter de rug. Deze week zijn er even geen lessen op de academie: iedereen heeft examens. Bovendien zitten de stages er bijna op. Plotseling is er een zee van tijd in de namiddag. Goed of niet goed? Ik weet het niet. Ik houd van een druk programma. Maar deze week was er eens tijd om gezellig mee te koken met de groep, in slaap te vallen in de hangmat van Sofie en een les salsa te gaan volgen in het centrum van Paramaribo, en what about een gezellige wijvenavond vanavond?